25.11.2016 | 20:30
|
23.11.2016 | 8.30 pm
|
|
Една од карактеристиките на нашата актуелна состојба е дека формите на информација ги заменија формите на мислење во процесот кој води до една особена форма на хипер-знаења. Опсесијата со информациите е предуслов за фетишизација на она што го структурира канонот на современата уметност. Преку постојаниот проток на споделување и достапност на информации создадовме густо ткаена маска прикривајќи ги нашите главни неспособности и слабости, нашите главни тригери на фрустрацијата: неспособноста да го спознаеме тоталитетот на сегашноста. Современата уметност е начин за практикување на ваквата неспособност, и, во нејзината најлоша пројава, таа едноставно го повторува бранот на информацискиот проток, но во нејзините најдобри облици таа ја практикува неспособноста да се спознае сегашноста (да се спознаат нашите „работи“) отварајќи фрактури во сегашноста. Нашата неспособнотс да се спознае сегашноста е токму индикатор за вистинската сегашност, и може да отвори концепт за нејзино промислување.
Ако се обидеме да му се спротиставиме на доминантниот поглед за уметноста како „форма на продукција“ (ако не материјална продукција тогаш продукција на настани за информација и на информации за настани) и ако се обидеме да ја сметаме уметноста како „форма за мислење“, би можеле да ја осознаеме нејзината општествена улога наместо улогата на непосреден преносител на апликации кои им служат на веќе структурираните дискурси. Како што вели Луис Камницер: „Уметничкото мислење е мета-дисциплина која постои за да помогне да се прошират границите на другите форми на мислење.“ Значи, не станува збор само за „дејствување“ наспроти „измислување“ на алтернативи на доминантниот политички поредок (како во каноните на „артивизмот“), туку станува збор за вoспоставување релации и проширување на формите и структурите на мислењето кои се стеснети од ваквиот поредок. Општествената улога на уметноста во современиот капитализам главно е сведена на неколку функции/апликации, и во периферниот свет ваквото затворање, ваквото сведување е неконтролирано: вулгарната културна глорификација на националните идентитети и институционалниот атавизам на модерните форми на уметничка автономија, се спротиставени на уметноста која е редуцирана на „инкубатор“ за креативни идеи кои директно му служат на капиталот, или е сведена на тоа да игра улога во идеологијата на „репресивната толеранција“, што е другата страна на паричката на нормализацијата на насилството. Оттука, прашањето не е како да се обидеме да го преобмислуваме поимот на уметничка автономија, бидејќи нејзините форми се веќе изгубени, туку како да го заокружиме затворањето на уметничките процеси кои се подредени на арбитрарните процеси на капиталот. |
One of the noted characteristics of our current condition is that the forms of information have replaced the forms of thinking in the process leading to a particular form of hyper-knowledge. The obsession with information is a pre-condition of the fetishisation of the nowness that is structuring the canon of contemporary art. Through the constant flow of providing and sharing information we have structured a very densely woven mask hiding our main inability, our main trigger of frustration: the inability to know the totality of the present. Contemporary art is the mode of exercising this inability, and, at its worst, it merely repeats the gesture of the information flow, but, at its best, it practices this inability to know the present (to know our “thing”) by opening the fractures in the present, so that our inability to know the present represents the indicator of this very present, and could open the mode of thinking it.
If we try to counter the dominant view on art as a “form of production” (if not material production then the production of events of information and of information on events) and rather consider art as “a form of thinking” we may also become able to configure its social role beyond the immediacy of its commodification or/and an application for the purposes of already structured political discourses. In the words of Luis Camnitzer: “Art thinking is a meta-discipline that is there to help expand the limits of other forms of thinking.” So it is not only about “acting” against and “imagining” alternatives to the dominant political order (like in the canons of “artivism”) but about relating to and expanding any form or structure of thinking that is narrowed by this order. The social role of art in contemporary capitalism is usually narrowed down to a few functions/applications, and in the peripheral world this closure is rampant: vulgar cultural glorifications of national identities and institutional atavism of modernist forms of artistic autonomy, are countered with art that is either reduced to incubating creative ideas for the direct service to the Capital, or reduced to play a part in the ideology of “repressive tolerance” that is the other side of the same coin of the normalisation of violence. The question is not how to try to rethink the notion of artistic autonomy, as its forms are already lost, but how to complete the closure of the art-process which is subsumed under capital’s valorisation process. |
